Յուրաքանչյուրիս կյանքում էլ լինում են պահեր, երբ բնական, բնությունից մեզ տրված մենությունը հանկարծ սկսում է թվալ անտանելի ու դառը, երբ քեզ բոլորի կողմից լքված ես զգում, անօգնական, բարեկամ ես փնտրում, իսկ բարեկամ չկա։
Ժամանակին տարօրինակ մի մարդ կար. նա կորցրել էր «գլխավորը»։ Նա շատ հարուստ էր և ուներ այնքան, որքան կկամենար ունենալ յուրաքանչյուր մարդ։ Համենայն դեպս, այդքան հարստության մեջ նա ինչ-որ բան, այնուամենայնիվ, չուներ։
Դու ուզում էիր իմանալ, թե ես ինչ եմ մտածում մահվան ու անմահության մասին։ Ես պատրաստ եմ շարադրելու քեզ իմ ըմբռնումը։ Ես սա չեմ հորինել, այլ ձեռք եմ բերել տառապանքով ու կրել իմ մեջ երկար տարիների ընթացքում։
Օբյեկտիվ հոգեբանությունը ավելի ստույգ կոչվում է բնազդաբանություն:
Այն նյարդային հոգեկան գործունեությունը դիտարկում է զուտ օբյեկտիվ տեսանկյունից` որպես բնազդային երևույթ, որն առաջանում է արտաքին ազդակներից:
Եղեռնը արևմտահայ քրիստոնյայի աղոթքի լռության կամ սխալ բովանդակության արձագանքն էր. կյանքը հնարավոր է հոգու և մարմնի համատեղ կենսունակությամբ, մահը վրա է հասնում ոչ միայն մարմնի՝ կյանքի հետ անհամատեղելի վիճակից, այլև գլխավորապես ոչ կենսունակ հոգու պարագայում, երբ մի ողջ ազգ իր իսկ համար աննկատելի կերպով կորցնում է այդ կենսունակությունը, հետևանքը լինում է անդառնալիորեն ողբերգական:
Մարդկությունը իր ձմեռն է ապրում, ոմանք գարնան, ոմանք՝ սառցի դարաշրջանի ակնկալիքով:
Մարդկության պատմության չորս շրջափուլերը, տարվա չորս եղանակների և մարդու կյանքի չորս փուլերը՝ մանկության, պատանեկության, երիտասարդության և ծերության նման, հաջորդեցին իրար:
Աղոթքը միաժամանակ Աստծո որոնումն է և հանդիպումն է Նրա հետ, որը վերաճում է հաղորդակցության: Այսինքն, աղոթքը և՛ գործունեություն է, և՛ վիճակ, նաև որոշակի փոխհարաբերություն է Աստծո հետ ու վերաբերմունք` արարածների նկատմամբ:
Ադրբեջանը Նախիջևանին կապող ճանապարհի կարգավիճակի և գործելու պայմանների հարցում ներքաղաքական քննարկումների հռետորաբանությունը բավականին կուսակցականացված է և օբյեկտիվության պակաս ունի: Ի սկզբանե նշեմ, որ իդեալական և շահավետ տարբերակը Հայաստանի համար կլներ այն, որ այդ ճանապարհը գործեր որպես սովորական կապուղի...